Grote groene sabelsprinkhaan

De grote groene sabelsprinkhaan (Tettigonia viridissima) is een goede springer, er ook kan gevlogen worden bij verstoring of gevaar. Eigenlijk is het eerder wegzweven, want de afstand bedraagt nooit verder dan een tiental meters, er wordt alleen gevlogen na een sprong en er is geen sprake van opstijgen. De mannetjes 'zingen' door de voorvleugels langs elkaar te wrijven, en zijn te horen van drie uur in de middag tot drie uur 's nachts. Het geluid is zeer luid en goed te horen tot een afstand van 100 meter. De vrouwtjes zetten rond september de eitjes af die met de legbuis, ovipositor genaamd, in schorsspleten of in de bodem worden gebracht. De nimfen komen in de lente uit het ei, na te hebben overwinterd. De jonge groene sabelsprinkhanen blijven de eerste vervellingen nog in de lagere begroeiing omdat ze nog niet kunnen vliegen. Pas als ze volwassen worden rond eind juni wordt wat meer op bomen en hogere planten gekropen om beter te kunnen jagen en te zonnen.

Deze groene dame, een vrouwtje dus, dit is te zien aan de grote legbuis achter haar lijf, troffen we (Nathalie Nauta en ik ) op 1 oktober op het ecoduct Suthwalda bij Zuidwolde aan. Het was een gewillig vrouwtje. We hebben haar op een stokje gekregen om zo een leuke shoot te kunnen maken.